Πριν περίπου ένα μήνα, κάπου ανάμεσα στις μέρες των βροχών του Ιουνίου, βρέθηκα να κοιτάω την βεντάλια που με δρόσιζε στην κόλαση της ζέστης του κέντρου της Αθήνας και να σκέφτομαι πολύ λευκή δεν είναι… Αυτό βέβαια μάλλον λέγεται ψύχωση, γιατί εγώ πια δεν βλέπω αντικείμενα, αλλά επιφάνειες για δημιουργία. Ευτυχώς πριν περίπου δυο εβδομάδες είδα την blogger Άννα Σπαθάρη – Journey in to creativity– να χρωματίζει υπέροχα μια βεντάλια με νερομπογιές και σκέφτηκα ότι δεν είμαι μόνη. Έτσι όταν ήρθε η δεύτερη αποστολή για τον καλοκαιρινό μαραθώνιο από το in my closet, να φτιάξουμε κάτι που θα παίρναμε στην παραλία, η απόφαση ήταν εύκολη. Παρόλα αυτά όλη την εβδομάδα δεν είχα κουράγιο να φτιάξω τίποτα, γιατί η δημιουργία είναι ζωή και η ψυχή μου ήταν γεμάτη θάνατο ψυχών και φύσης. Όμως η ζωή τρέχει και ακόμα κι αν δεν ξεχάσουμε ποτέ – γιατί τέτοιες δραματικές στιγμές τις κουβαλάς μέσα σου- πρέπει να προχωράμε και φυσικά να βρούμε τρόπους – πράξεις- για να μην τις ξαναζήσουμε.

Η συγκεκριμένη βεντάλια λοιπόν είναι ξύλο και ύφασμα, που σημαίνει ότι κανονικά ήθελα υλικά κατάλληλα για ύφασμα, αλλά επειδή δεν σκοπεύω να την πλύνω, απλά ξεκίνησα περνώντας ένα ελαφρύ αστάρι. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να παραμείνει λειτουργική η βεντάλια – δηλαδή να ανοιγοκλείνει- αφού τα υλικά σκληραίνουν κάπως την επιφάνεια και φυσικά δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάποιο υλικό με όγκο. Οπότε απλά περιοριστικά στο decoupage -αν και θα μπορούσα εύκολα να κάνω στένσιλ και σφραγίδες με χρώμα- αλλά κολλώντας την χαρτοπετσέτα, το αποτέλεσμα άρχισε να μου θυμίζει κάτι βεντάλιες που είχε η μαμά μου όταν ήμουν παιδάκι και εγώ τις θαύμαζα. Οπότε απλά χρωμάτισα τα ξύλινα μέρη με μπλε, με βερνίκι και χρυσή σκόνη έδωσα λάμψη σε κάποια σημεία και τέλος με χρυσό χρώμα και σταμπαδόρο τόνισα τις άκρες. Έτοιμη η βεντάλια, αλλά οι παραλίες και φέτος μου φαίνονται κάπως μακριά.