Είναι κάποια ριζόχαρτα που τα ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά, αλλά μπορεί να περιμένουν καιρό στο αρχείο σου για να βρουν την θέση τους. Το ίδιο ισχύει και για κάποια αντικείμενα που όλο σκέφτεσαι ότι έχουν ανάγκη από μια ανανέωση, αλλά τα κοιτάς σαν να περιμένεις να σου πουν εκείνα πότε είναι έτοιμα. Το κουτί αυτό είναι πάνω από δεκαπέντε χρόνια που τριγυρνάει και αλλάζει χρήσεις, κάποια στιγμή υπήρξε ο πρώτος μου αποθηκευτικός χώρος για χρώματα, αποφάσισα όμως να του ξαναδώσω την χρήση που κρατούσε για χρόνια -τις αποθήκευσης καρτών και γραμμάτων. Όλα αυτά τα χρόνια χρήσης είχαν αφήσει τα σημάδια τους στο κουτί, τίποτα όμως που δεν μπορούσε να καλυφθεί με τρία χέρια αστάρι, χρώμα και decoupage. Η διαδικασία γνωστή αστάρωσα, κόλλησα το ριζόχαρτο και αφού χρωμάτισα το κουτί μου με αποχρώσεις από το ριζόχαρτο, ξεκίνησα την διακόσμηση. Με stencil (Stamperia Sings my soul) γέμισα τα κενά και στην συνέχεια πέρασα το κουτί με υγρή καφέ πατίνα, σβήνοντας με το μωρομάντηλο. Τέλος με σφραγίδα γράμμα και μαύρο χρώμα πρόσθεσα κάποιες λεπτομέρειες και φυσικά δεν ξεχνάω ποτέ το βερνίκι. Έτοιμο το κουτί μου να υποδεχθεί τις κάρτες και τα γράμματα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Αυτό είναι το πριν
