Τι μπορούν να κάνουν δυο μεγάλα μυαλά μαζί- εγώ και ο Σπύρος, εννοώ-τι δεν μας φαίνεται?Όπως έχω ξαναπεί το έτερον μου ήμισυ-θέλοντας και μη αφού έχω κάνει κατάληψη στο σπίτι-με βοηθάει και μου δίνει κάποιες φορές -χωρίς να ξέρει τι τον περιμένει- πολύ καλές ιδέες. Έτσι και με αυτό το ριζόχαρτο, που είναι από τις πρώτες μου αγορές, αλλά παρόλα αυτά δεν μπορούσα να βρω κάτι να μου ταιριάζει, μέχρι να ακούσω το “γιατί δεν το κολλάς στη εσωτερική πλευρά από το κεραμίδι?”. Πάμε λοιπόν να δούμε το δικό μου κομμάτι. Φυσικά αστάρωσα το κεραμίδι και όντως κόλλησα το ριζόχαρτο, που είχα πρώτα κάψει γύρω γύρω και καθαρίσει καλά από τα καμμένα, στην εσωτερική πλευρά του κεραμιδιού. Πήρα σπάτουλα και πάστα διαμόρφωσης, άπλωσα ένα σχετικά παχύ στρώμα και με το λαστιχένιο εργαλείο για εφέ ξύλου, πέρασα από πάνω κάνοντας την γνωστή κίνηση, κάτω- πάνω μακρόσυρτα. Η κυρτότητα της επιφάνειας το έκανε αρκετά δύσκολο, γιατί το λάστιχο δεν πάταγε σωστά, αλλά μετά από πολλές προσπάθειες κάτι κατάφερα. Στα σημεία που δεν μπορούσα καθόλου να πατήσω πήρα ένα πινέλο σιλικόνης και προσπάθησα να μιμηθώ τις γραμμές, όπως και να δημιουργήσω τους δυο ρόζους του δέντρου. Την ίδια διαδικασία φυσικά έκανα και στις δύο πλευρές του κεραμιδιού. Προσοχή να καθαρίζεται το λάστιχο ανάμεσα στα περάσματα καλά γιατί είναι πάστα και γεμίζει τα βαθουλώματα που δημιουργούν το σχέδιο. Όταν στέγνωσε καλά η πάστα πέρασα καφέ ανοιχτό χρώμα με σταμπαδόρο σε όλη την επιφάνεια, λίγο κίτρινο σε σημεία και όταν στέγνωσαν και αυτά ελάχιστο καφέ σκούρο με σταμπαδόρο, σαν να το χαϊδεύω για να πιάσει κυρίως τις κορυφές της πάστας. Πέρασα βερνίκι ματ όλο το κεραμίδι και κόλλησα τα τεχνητά βρύα – μπορείτε να τα βρείτε σε καταστήματα με είδη μοντελισμού και μακέτας, αν και πια υπάρχουν σε κάποια μεγάλα καταστήματα decoupage.
