Καμβαδακι “Αγαπη είναι…”

“Αγάπη είναι ένα βιβλίο που γράφουμε εμείς” και το καμβαδάκι αυτό είναι μια περιπέτεια που απέδειξε πόση υπομονή και κουράγιο χρειάζεται κάποιος όταν σε αγαπά.Έχω ένα μυαλό που όλο όλο τρέχει, και δεν σταματάει ποτέ, όταν μου καρφωθεί μια ιδέα. Πριν πολύ καιρό, είχα δει ένα βιντεάκι που για φόντο είχε βάλει σελίδες βιβλίου, δεν μου πήγαινε όμως το χέρι να σκίσω σελίδες από τα βιβλία που έχω και έτσι πήρα τον σύζυγο και πήγαμε στο Μοναστηράκι, να βρούμε ένα που να μην το λυπάμαι πολύ. Το βρήκαμε – και πάλι το λυπόμουν-  πήρα και ένα καμβαδάκι 24×30 και ξεκίνησα σκίζοντας σελίδες. Έσκισα τυχαία κάποιες και μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία αν μέσα στην καρδιά υπήρχαν λέξεις που για εμένα σημαίνουν αγάπη, το θεώρησα βέβαια απίθανο, γιατί το βιβλίο είναι για την Κιουρί, πασίγνωστη φυσικό και χημικό. Κι όμως μέσα σε δύο σελίδες βρήκα πάρα πολλές λέξεις, που αφού θα τις απομόνωνα εξυπηρετούσαν απόλυτα τον σκοπό τους, έτσι κόλλησα τα κομμάτια που ήθελα στον χώρο που θα σχημάτιζε την καρδιά. Για να βρω που θα μπει η καρδιά, πήρα ένα χαρτί περίπου στο μέγεθος του καμβά και στο κέντρο του σχημάτισα μια καρδιά, την οποία μετά με προσοχή έκοψα. Τα τοποθέτησα ξανά στον καμβά για να μην μετράω και αφαίρεσα το εξωτερικό, έτσι η καρδία ήταν στην θέση της, κρατώντας την καλά με το ένα χέρι για να μην κουνηθεί, με μια σπάτουλα άπλωσα primer paste ακτινωτά της καρδιάς προσπαθώντας να αφήνω σημεία που να φαίνονται τα γράμματα.Το άφησα να στεγνώσει και πήγα για ύπνο, έλα όμως που το μυαλό που τρέχει δεν ήθελε να κοιμηθεί, κάποια στιγμή τα ξημερώματα σηκώθηκα και άρχισα να βάφω την καρδία, βρέχοντας το πινέλο στο νερό και στο κόκκινο χρώμα γιατί δεν ήθελα να μου καλύψει το κείμενο, απλά να το χρωματίσει. Με στεγνό πινέλο και ελάχιστο χρώμα πέρασα και τις κορυφές από την  πάστα, αλλά επειδή το κόκκινο πορτοκάλιζε κάπως, ο ήλιος με βρήκε να περνάω υγρή πατίνα καφέ, γιατί η κόκκινη μώβιζε. Έσβηνα και ξαναπέρναγα μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα που ήταν να σκουραίνει προς τις άκρες του καμβά. Ο υπομονετικός σύζυγός κάπου εκεί ξύπνησε και δεν πήρε το ψυχιατρείο, μου έφτιαξε πρωινό.Πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες να ρωτάω κάθε μέρα,για την ατάκα που είχα σκεφτεί εκείνο το βράδυ, αν ήταν καλή και πως θα την γράψω- πήγαινε ο καλός μου και αγόραζε μαρκαδοράκια-και τελικά τελευταία στιγμή τον έτρεχα να τυπώνει το κείμενο στο φωτοτυπείο- πήγε τουλάχιστον πέντε φορές. Αυτό λοιπόν είναι αγάπη…το εμείς!