Καλαποδι γουρι για το 2017 -Time flies

Δεν είμαι πολύ συχνά τόσο ενθουσιασμένη για κάτι που έχω φτιάξει- είμαι λίγο τελειομανής- αλλά τώρα τελευταία μάλλον το έχω πάρει επάνω μου και μου αρέσουν αρκετά. Το συγκεκριμένο καλαπόδι δεν χορταίνω να το κοιτάω, δεν θα άλλαζα σχεδόν τίποτα. Η ιστορία του, καλαπόδια δεν βρίσκω γενικά εύκολα, σε μια βόλτα όμως με τα του συζύγου στο κέντρο της Αθήνας, στην Αιόλου νομίζω, ήταν ένας κύριος με παντόφλες που είχε και κάτι καφάσια με καλαπόδια- όχι στην καλύτερη κατάσταση- διάλεξα δύο, ένα γυναικείο και ένα αντρικό,προφανώς αυτό είναι το γυναικείο.Όπως είπα ήθελαν περιποίηση πρώτα, πολύ καλό τρίψιμο, να κλείσω τρύπες |(με ξυλόστοκο θα ήταν λογικό υποθέτω,εγώ το έκανα με πάστα διαμόρφωσης) και πριν το αστάρι πιθανόν να ήθελε φάρμακο -στα παλιά ξύλα καλό είναι πάντα να βάζετε ένα βερνίκι για το σαράκι, ομολογώ δεν έβαλα, το πάστωσα όμως με μπόλικο αστάρι -θέλει τουλάχιστον δύο χέρια γιατί βγάζει κιτρινίλες. Το χαρτί που έχω κολλήσει είναι ριζόχαρτο Napkin Stamperia 50x50cm, συγκεκριμένα είναι το DFT301, μόνο που λόγο ότι η επιφάνεια είχε πολλές καμπύλες, έχω πάρει κομμάτια που μου ταίριαζαν και ούτε και εγώ δεν θα μπορούσα να το ξανακάνω ακριβώς το ίδιο. Μετά το decoupage πέρασα βερνίκι και με χρυσό σκούρο χρώμα διακόσμησα σε σημεία όπως το γύρω των ρολογιών και αχνά πάνω στα φτερά της λιβελούλας. Τα φτερά στο πίσω μέρος ήταν ένα ενιαίο ξύλινο διακοσμητικό, αλλά ο άντρας του σπιτιού το πριόνισε στην μέση και αφού το έβαψα με το  ίδιο χρυσό, το κόλλησα για να παραπέμπει στο σανδάλι του Ερμή.Το κλειδί είναι ένα από τα πολλά που έχουμε σκουριασμένα-λόγο του ότι υπήρχε συγγενής στο σπίτι κλειδαράς- και απλά έβαλα με τις άκρες των δαχτύλων λίγο χρυσό. Το σχοινάκι το έβαλα πιο πολύ για να μπορέσω να κρεμάσω το 2017-το όποιο έχω ασταρώσει και βάψει γιατί ήταν ασημί- αλλά τελικά με βοήθησε να δώσω μια συνοχή στα στοιχεία και να διακοσμήσω κάπως και την πίσω πλευρά. Τέλος το Time Flies – ο χρόνος πετάει, αυτολεξεί- είναι λευκό χαρτί στο οποίο με στάμπα γράμματα -εξ’ Αμερικής- έγραψα τις λέξεις και αφού το  έβαψα με το ίδιο χρυσό στις άκρες, το κόλλησα. Η ιδέα με το κλειδί σαν σώμα της λιβελούλας δεν είναι δική μου, την έχω δει σε πολλά έργα και την αγαπώ.